zondag 13 maart 2011

Cleaning out my closet

Vandaag maar een spontaan besloten mijn kast eens op te ruimen, te grote kleding nu eindelijk eens wegdoen. Bovenstaande foto is gemaakt eind 2009/ begin 2010 en als ik het vergelijk met nu is het echt een wereld van verschil. Het shirt op de foto is een van de shirts die ik weg doe, het floddert nu om me heen en geeft me geen figuur meer (plus de halslijn hangt wel erg laag). Ik heb ook mijn oude broeken gepast en dat was confronterender dan ik dacht. Broeken die ik nauwelijks dicht kreeg een jaar geleden en waar ik echt de stretch in de stof nodig had flodderen nu om me heen en blijven zelfs niet eens meer omhoog zitten. Dus allemaal in een zak gedaan en dan maar hopen dat het goede doel iets kan met die grote maten want gewoon weggooien vind ik ook zonde want de broeken zitten nog goed in elkaar.

Deze foto is van enkele weken geleden en je ziet gewoon het vershil, slechts 9 maanden na mijn maagverkleining. Mijn gezicht is smaller, heb een stuk minder onderkin maar het belangrijkste: ik ben weer gelukkig. Oké, ik heb nog wel mijn tegenslagen (zie voorgaand bericht) maar ik kan mezelf weer zijn dankzij het feit dat ik lekker in mijn vel zit en vrienden heb die me overal door steunen. Op de foto sta ik met mijn harstvriendin, met haar kan ik alles delen dus waarom zou ik nog ongelukkig moeten zijn?

XOXO Brigitte

woensdag 9 maart 2011

Carnaval met een naar bijsmaakje

Voor velen begint de carnaval al op de vrijdag, dit jaar dus op 4 maart. Voor mij was toen de carnaval al een beetje behoorlijk verpest en dat allemaal dankzij taxi frenske. Ik kwam net uit de sportschool en had met mijn moeder afgesproken in het ziekenhuis omdat ze op controle moest, ik ben alleen nooit aangekomen. Vlakbij het ziekenhuis (MECC forum) kreeg ik geen voorrang van een afslaande taxi en was ik dus weer een scooterongeluk rijker. Tweede binnen een jaar tijd en ik krijg veel opmerkingen over hoe het mijn schuld was, maar ik ga steeds eroverheen en er is niks wat ik anders had kunnen doen om het te voorkomen.

We reden in dezelfde richting, maar het fiets/brompad loopt nog een stukje rechtdoor voordat je links af kunt slaan en de taxi kon dus al op de busbaan linksaf slaan waar ik nog rechtdoor moest. Bij het naderen van de kruising minderde ik vaart en keek ik naar de taxi, geen knipperlicht maar ergens merkte ik dat ze toch af wou slaan. Ze keek naar me, dus ik nam aan dat ze me gezien had en me dus mijn voorrang zou geven, dus niet!!! Ik dacht: ,, Oh nee, niet nog een keer." en hoorde de klap, dan ben ik een stukje kwijt totdat ik aan de andere kant van de weg op het asfalt met mijn gezicht naar beneden lig. Ik lag zeker 7 meter van mijn scooter af en durfde niet op te staan omdat ik verschrikkelijke pijn in mijn rug had.

Politie en ambulance arriveerden en er werden verklaringen genoteerd en ik werd gecontroleerd door de ambulance, ik kon gaan maar moest wel rekening houden met flinke spierpijn. In de taxi vulden we het aanrijdingsformulier in en toen kwam de opmerking waarover ik later helemaal over de rooie ben gegaan. De chauffeuse zei:,, Gelukkig is de wagen niet ernstig beschadigd, want niks is erger voor een taxibedrijf dan vlak voor de carnaval een wagen te moeten missen." Nadien kan ik alleen maar denken, ik ben gewond (en ga tot op de dag van vandaag nog steeds door een helse pijn) en mijn scooter is wel volledig beschadigd door jouw schuld. Mijn carnaval is verpest door jouw schuld! Ik heb dan wel geprobeerd om carnaval te vieren maar het ging met moeite door die helse pijn. Ik slik de ene pijnstiller na de andere en het lijkt gewoon geen verschil te maken, vanmiddag ga ik naar de dokter hopelijk is het niet wat ik denk. (zenuwbeschadiging door verergeing van mijn carpal tunnel door de klap).

Dit lieve schattige mannetje (samen met zijn broertje en ouders) hebben me erdoorheen gesleept en gezorgd dat ik ondanks de pijn toch lol heb gehad en toch even gelukkig was met de carnaval. Ik heb geen spijt gehad van het weg gaan met de carnaval, al heb ik de tweede dag als een klein kind zitten huilen van de pijn.

XOXO Brigitte