2011
Januari :
Het jaar begint voor mij bij vrienden thuis, in de sneeuw word vuurwerk afgestoken en het is zo koud dat de straten gevuld zijn met de smog van het vuurwerk en dat vuurwerk dat hoog in de lucht afgaat bijna niet kan worden gezien. Ik blijf uit de buurt bij het afsteken van het vuurwerk, maar schrik wel van die ene koppige pijl die terug besluit te komen. Na weken ben ik blij dat eindelijk de sneeuw minder word en er weer een beetje normaal kan worden gereden op de scooter.
Februari:
Samen met mijn beste vriendin bereid ik me voor op de carnaval, want begin maart is het dan zover. Na meer als 10 jaar zal ik weer carnaval gaan vieren. Met veel aandacht maak ik een jas voor Marco, jurken voor mij en Daan (die maken we samen) en ook voor de kleintjes worden wat dingen gefabriceerd. Slecht enkele dagen voor de carnaval zijn we klaar met de kostuums en verheugen ons op leuke dagen.
Helaas, de carnaval gaat aan mij voorbij. Carnavalsvrijdag (4 maart 2011) krijg ik een scooterongeluk vlakbij het ziekenhuis. Een taxichauffeuse geeft me geen voorrang en met een knal lig ik enkele meters verder op de grond en mijn scooter ligt zeker 20 meter van me af. Ik ben bang, mijn rug, heup en knie doen pijn. Het eerste wat ik zeg als iemand me iets vraagt is: ,, ze was aan het bellen!’’ Helemaal in paniek wacht ik op het ambulancepersoneel voordat ik op durf te staan. Trillend van schrik en pijn word ik rechtop geholpen, botbreuken heb ik niet maar wel een zwaar gekneusde rechterarm, een gekneusde rechterheup en later blijkt mijn rechterknie maar net niet gebroken waardoor ik een ernstig spierletsel heb waarvan ik nog een hele tijd zal moeten genezen. In de taxi worden de schadeformulieren ingevuld en krijg ik nog de pijnlijkste opmerking van allemaal: ,, Gelukkig is de taxi niet erger beschadigd, niks is erger voor een taxibedrijf dan een wagen te moeten missen met de carnaval’’
Twee dagen later voel ik de schade van die opmerking, want ik lig krom van de pijn bij vrienden op de bank. Lopen gaat al bijna niet meer en mijn rechterarm doet zon zeer dat zelfs hem optillen teveel is. Ik blijf dus maar oppassen en ga niet mee op stap. Ik baal verschrikkelijk, want ik ben immers total loss net als mijn scooter en die stomme chauffeuse heeft een krasje op de bumper. Tot de dag van vandaag is de claim van de verzekering over dit ongeluk niet afgerond.
Gelukkig is niet de hele maand slecht, want op een chat kom ik in gesprek met een hele lieve jongen uit Meerssen. Hij snapt dat ik een slecht humeur heb door de pijn en we kletsen een hele avond weg op de chat alvorens we onze MSN-adressen uitwisselen. Vele avonden op MSN volgen en we leren elkaar beter kennen, wat is die Kevin toch een lieve jongen! En hij woont ook nog niet eens zo ver, slechts enkele kilometers scheiden ons.
April:
Avond aan avond ben ik met Kevin aan het chatten op MSN en eindelijk maken we een afspraak om elkaar in het echt te zien, we kiezen voor Koninginnedag in Maastricht. Als ik met de bus aankom bij het station zit hij al op me te wachten, mijn hart maakt een sprongetje, wat is ie leuk! Een beetje onhandig stap ik op hem af en we geven elkaar beleefd 3 kusjes. Samen wandelen we richting centrum en de vrijmarkt. Al snel vinden we de vrijmarkt te druk en zoeken een terrasje op waar we gezellig wat drinken. Het is een zomerse dag en om wat af te koelen besluiten we aan de Maas te gaan zitten. Daar kletsen we uren weg en ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en hem te zoenen. Hij reageert positief en we gaan inniger zitten en verder kletsen. Toen ik met hem terugliep naar het station vond ik het verschrikkelijk dat er een einde was gekomen aan zo’n leuke dag en wilde ik hem eigenlijk niet laten gaan. Ik ben VERLIEFD!!!!
Op 3 mei gedenk ik met een kaarsje in de Onze Lieve Vrouwekerk mijn broer (1975 – 1999), maar Kevin heeft me ook gezegd dat Mo (de kat van zijn ouders) erg ziek is en Opa Sjeng in het ziekenhuis ligt. Dus ook voor Mo en Opa Sjeng steek ik een kaarsje aan met een gebed dat ik hoop dat het met beide goed komt, maar helaas. Mo overlijd op 5 mei aan nierfalen. Opa word wel op 10 mei nog succesvol geopereerd aan zijn hart, maar op 11 mei word een bloedprop hem fataal. De hele nacht sms ik met Kevin en probeer hem te steunen waar ik kan. Twee dagen later op vrijdag de 13de maken we onze relatie officieel (al tellen we vanaf 30 april). Een periode van ieder weekend heen en weer reizen begint.
Juni:
Mijn schatje word 32 en vieren een gezellige verjaardag samen met vrienden. Langzaam begint de vriendschap met mijn beste vrienden scheuren te vertonen door ruzies en hun onbegrip dat ik liever tijd doorbreng met mijn lieffie dan met hun of dat ik geen tijd heb om op te passen.
Juli:
Na de verjaardag van de jongste zoon van mijn beste vriendschap valt de vriendschap definitief uit elkaar, ik ga hier niet te redenen geven want dat vind ik niet respectvol naar hun toe. Zij mogen misschien mij niet altijd het respect getoond hebben, maar ik ga geen mensen door te modder trekken om mezelf beter te voelen. Dat laat ik wel aan anderen over die zich dan wel beter voelen.
22 juli rook ik mijn laatste sigaret, want ik heb Kevin beloofd om 23 juli (bij het familiefeest) te zijn gestopt. Het gaat me makkelijker af dan dat ik had verwacht en inmiddels ben ik alweer meer dan 5 maanden rookvrij. Op het familiefeest heb ik ontzettend veel plezier en leer ik (een deel van) mijn nieuwe familie kennen, veel leuke en aardige maar vooral lieve mensen. Mam komt immers uit een gezin van 5 kinderen en iedereen heeft ook weer kinderen en sommige al kleinkinderen. Ik kan ze moeilijk allemaal gaan voorstellen nu, maar om de familie Gerards samen te vatten: Schatten van mensen en ik ben trots dat ik ze familie mag noemen.
Al vroeg in de maand (12 augustus) krijgen we het slechte nieuws van het overlijden van Tante Trees te horen. Op 61-jarige leeftijd heeft ze helaas het gevecht met kanker verloren. Voor mij is het heel emotioneel, want net geen 9 jaar eerder (14 augustus 2002) verloor ik mijn vader aan een soortgelijke vorm van kanker. Ik kon me dus goed inleven in haar dochter, maar was zelf te emotioneel om haar echt steun te kunnen bieden. Later in de maand namen Kevin en ik de beslissing om in Meerssen samen te gaan wonen in de woning van Kevin.
September:
Langzaam leef ik toe naar mijn 28ste verjaardag, want het weekend erna zal ik definitief mijn intrek nemen bij Kevin. Helaas slaat het noodlot de dag na mijn verjaardag toe, ik kom plat te liggen met een verschrikkelijke pijn waarvan de huisarts zegt dat het spierkrampen zijn (later blijkt dit de eerste galaanval te zijn geweest). Ik moet dus het fysieke verhuizen grotendeels aan Kevin en mijn broer Marco overlaten, maar ik ben blij dat ik zulke geweldige kerels heb die wilden helpen. Op 24 september zijn dan eindelijk alle spullen over en op 28 september 2011 word ik ook officieel een inwoner van Meerssen na mijn inschrijving bij de gemeente.
Jippie, de Sancho-clubdag is er weer, ieder jaar vind ik dit een verschrikkelijke leuk evenement omdat ik dan omgeven ben door mensen die mijn hobby en liefde voor kleding maken delen. We werken met een aantal dames aan de droomwuilt voor Joris en in de ochtend heb ik bij Saskia en Willie een workshop appliceren gevolgd (al wilde mijn oude Brother LS2125 niet meer echt meewerken). Maar wat ik ook heel bijzonder vind is dat Kevin deze dag met mij gedeeld heeft en dat maakt de hele rit naar Nieuwegein en terug een stuk makkelijker.
Op 3 oktober lever ik de sleutels van mijn flat in De Heeg in en laat de Welsdaal (door sommige bewoners inmiddels Helsdaal genoemd) definitief achter me. Ik ga voor de toekomst, gelukkig worden met mijn mannetje die me iedere dag gelukkig maakt.
Maar oktober heeft ook ditmaal helaas weer een keerzijde, want op een vrijdagavond tijdens de Soundtrack-uitzending komt ons het nieuws ter ore dat ook Tante Truus het gevecht met kanker op 57-jarige leeftijd heeft verloren (7 oktober 2011). Ik leef mee met de familie, want ondanks dat ik tante Truus maar kort heb gekend vond ik haar een geweldige vrouw die ondanks haar beperkingen een enorme levenslust had en van ieder moment kon genieten.
November:
Op 3 november lig ik met verschrikkelijke pijn op bed, Kevin vind het niet om aan te zien en we besluiten toch even naar de huisartsenpost te gaan. De huisarts kan niet echt vaststellen wat er aan de hand is, maar gezien mijn voorgeschiedenis stuurt die me door naar de eerste hulp om toch even alles te controleren. Mijn bloed word geprikt door een verpleger die ik tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis in 2010 goed heb leren kennen. De pijn is ondraaglijk en ik weer niet hoe ik moet zitten, staan, liggen of lopen. Na het wachten op de bloeduitslagen word ik voor een echo gestuurd. En dan komt het nieuws: ik heb galstenen en nog erger ik moet in het ziekenhuis blijven. Ik krijg een spuit met morfine en mama en Kevin begeleiden me naar de afdeling. In eerste instantie val ik in slaap omdat ik uitgeput ben van de pijn en suf van de morfine, maar ik mis Kevin.
De dag erna word gezegd dat ik iig voor het weekend naar huis mag, dus op vrijdagmiddag gaan we naar huis maar binnen slechts 4 uur ben ik terug op de afdeling omdat de pijn zonder morfinespuiten niet te harden is. Kevin heeft het al in de auto zwaar met het feit dat ik terug moet en ik stort in nadat Kevin en mama weer huiswaarts zijn. Gelukkig word ik door de nachtzuster goed opgevangen en nu maar wachten op het ERCP die de pijn moet gaan verlichten.
Op 7 november krijg ik dan de ERCP, dit verwijd de galwegen zodat een eventuele steen makkelijker door kan vallen. De steen die mij zo’n verschrikkelijke pijn in het weekend heeft bezorgd is waarschijnlijk enkele uren voor het onderzoek alsnog doorgevallen gezien de rafelige randjes van de galwegen (zo werd het mij uitgelegd). Alleen voor deze procedure ben ik lichtjes onder narcose gebracht, na het ontwaken en terugkomst op de afdeling was mijn hartslag enorm laag. Lager dan 50 en weer krijg ik een hele hoop medicatie toegediend en ieder half uur werd ik in de gaten gehouden in de hoop dat mijn hartslag zich zou herstellen, gedurende de nacht gebeurde dit gelukkig en mocht ik de dag erna gelukkig weer naar huis en naar mijn mannetje.
Na thuiskomst zorgt Kevin ontzettend goed voor me en ik krijg zelfs een cadeautje omdat hij wil dat ik weet hoeveel hij om me geeft. Ik krijg een mooi simpel zilveren kettinkje met een hangertje in de vorm van een hart met steentjes. Ik heb de ketting sindsdien ook niet meer afgedaan.
De maand van de feestdagen begint, maar nog voor de Sinterklaas zit ik weer op de eerste hulp vanwege een galaanval. Dit keer word ik met een zware pijnstiller naar huis gestuurd en word me het advies gegeven om het de week erna te overleggen met mijn arts in Eindhoven die mijn galblaas zal gaan verwijderen. Drie dagen lamlendig op de bank gelegen en nog een extra dag pijnstillers geslikt en op 13 december op naar Eindhoven om het oordeel van de arts daar te horen.
Ik word niet direct geopereerd, de arts wil dat ik onder een bepaald gewicht kom voordat die me opnieuw gaat opereren, gezien de grote risico’s omdat mijn buik al meerdere malen heeft opgelegen. Dat betekent dat ik buiten de 73 kg die ik sinds mijn operatie kwijt ben nog eens bijna 8 kg moet afvallen voordat ik in aanmerking kom voor verwijdering van mijn galblaas en een GBP. Maar ja, dat behoort tot de goede voornemens en dat kunnen jullie in mijn volgende blog lezen.
De kerstdagen zijn gezellig en verlopen zonder een probleem, we krijgen en geven leuke cadeautjes en hebben een geweldige tijd met familie. En nu zitten we vlak voor de start van 2012, daarom deze terugblik op 2011 en in mijn volgende blik een vooruitblik op 2012.
Voor nu, een geweldige jaarwisseling gewenst zonder ongelukken en een Gelukkig en Gezond 2012!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten